»» خاطرات اسرای عراق از روزهای اشغال و آزادی خرمشهر

خاطرات اسرای عراق از روزهای اشغال و آزادی خرمشهر

می‌خواهیم از زاویه دید چکمه پوش‌هایی که سال‌ها پیش به این شهر هجوم آوردند به خرمشهر نگاه کنیم، کسانی که مردم خرمشهر از دست آنها دل‌خونی داشتند.

در ادامه گزیده‌ای از خاطرات اسرای عراقی از خرمشهر آمده است این خاطرات از مجموعه کتاب‌های «اسرار جنگ تحمیلی به روایت اسرای عراق» نوشته آقای مرتضی سرهنگی انتخاب شده‌اند.

حق علیه باطل

یک شب نیروهای شما حمله‌ای روی موضع ما داشتند که تا صبح طول کشید. وقتی هوا روشن شد فرمانده به ما دستور داد که برویم و از کنار کارخانه شیر پاستوریزه جنازه چند نفر از افراد خودمان را بیاوریم. چند جنازه آنجا بود که آوردیم. جنازه یکی از سربازهای شما هم آنجا افتاده بود. همه آن جنازه‌ها را به واحد خودمان آوردیم ما برای اینکه تنبیه نشویم قرار گذاشته بودیم که بگوییم این ایرانی زخمی بود و ما او را برای مداوا آورده‌ایم.

وقتی که به واحد رسیدیم فرمانده تیپ ما را دید و بعد از اینکه متوجه شهید شما شد به ما اهانت کرد و گفت: این ایرانی آتش‌پرست را از موضع ما بیرون ببرید! یک روز به مرخصی رفته بودم. یکی از دوستان پدرم به من نصیحت کرد که از اموال ایرانی‌ها چیزی بر ندارم. او خیلی روی این مورد تکیه داشت. من وقتی علت را از او پرسیدم گفت: «پسرم یک گردنبند طلا از خرمشهر آورده بود که آن را به عروسم هدیه کرد. آن گردنبند بود تا اینکه چند روز بعد عروسم دیوانه شد و الان ما از بدی حال او روز خوش نداریم.» دوست پدرم از من پرسید: این نیروهای ایرانی چه وقت به عراق خواهند رسید؟ «من به او نوید دادم که ان‌شاءالله به زودی لشکریان اسلام خواهند آمد، بسیاری از مردم عراق مشتاق دیدار رزمندگان اسلام هستند و می‌دانند که صدام در این جنگ باطل است، اما خفقان و فشار نظامی بیش از حد مانع از آن است که ملت در بند عراق بتوانند حرفی بزنند و یا نسبت به انقلاب اسلامی ایران علاقه نشان بدهند.

یک جنایتکار

تازه وارد خرمشهر شده بودیم، من در حوالی منطقه استقرار متوجه تعدادی از افراد غیرنظامی شدم. فرمانده گروهان ما که سرگرد زیدیونس عاشور نام داشت [ این فرد حتی در میان خود عراقی‌ها به خاطر جنایت‌هایی که در زمان اشغال خرمشهر انجام داد، شهرت داشت] آنها را دیده بود. فرمانده دستور داد تا آنها را دستگیر کنیم. به نظرم حدود 14 نفرشان را توانستیم دستگیر کنیم. تقریبا همه‌شان لباس عربی به تن داشتند. ما آنها را به مقرمان بردیم. سرگرد زیدیونس هم آنجا منتظرمان بود. فرمانده به راننده یکی از لودرها دستور داد تا در همان جا زمین را گود کند و چیزی مثل سنگر بسازد. وقتی کار لودر تمام شد زید یونس دستور داد تا همه آن افراد دستگیر شده به داخل آن گودال بروند. سپس به راننده لودر گفت که روی آنها خاک بریز و گودال را پر کند. راننده که یک گروهبان هم بود علی‌رغم اینکه فرمانده او را به اعدام تهدید کرد نتوانست این کار را انجام بدهد. وقتی فرمانده این صحنه را دید، راننده‌ای که پشت فرمان بود پایین کشید و راننده دیگری را مامور این کار کرد. راننده جدید بدون کوچکترین تاملی آن گودال را پر کرد و 14 نفر از اهالی روستاهای خرمشهر در زیر خاک‌ها زنده به گور شدند.

منبع:روزنامه جام جم

چاپ

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » سلمان ( شنبه 87/3/4 :: ساعت 2:16 عصر )

»» اگر اشکی می ریزی بخاطر مکتب بریز

اگر اشکی می ریزی بخاطر مکتب بریز

تیتر مطلب ما از آخرین جمله ی سخنرانی فرمانده شهید سپاه خرمشهر ، محمد جهان آرا در تیر ماه 1360 اقتباس شده است . قسمتی از این سخنرانی را با هم می خوانیم :

ماه اول جنگ بود ... شب من رفتم ستاد جنگ برای سرکشی و صحبت درباره برخی مسایل جنگی . ساعت ده و نیم شب بود که تلفن ستاد جنگ زنگ زد . برادری که مسوول پاسخ تلفن بود گفت : بیا که مقر سپاه را با توپ زدند ! پاسخی به او ندادم . بدون آن که حرفی بزنم ، بلافاصله سوار ماشین شدم و به طرف مقر آمدم . هوا کاملاً تاریک بود و چیزی نمی دیدم . به مقر که رسیدم ، دیدم همه جا ساکت است و صدایی به گوش نمی رسد . صدا کردم ، اما کسی پاسخم نداد . در تاریکی وارد مقر شدم و خودم را به سالنی که بچه ها در آن خوابیده بودند رساندم . همه جا تاریک بود و هیچ جایی دیده نمی شد . بوی شدید باروت و دود به مشام می رسید . بلافاصله برگشتم به طرف ماشین ، چراغ قوه را برداشتم ، روشن کردم و دوباره به طرف سالن رفتم . به سالن که رسیدم از آن چه که دیدم سرجایم خشکم زد . تعدادی دست و پای قطع شده و خونین این طرف و آن طرف دیده می شدند . جسدهای بچه هایی که تا همین چند ساعت قبل مقابل عراقی ها ایستادند و تانک های آن ها را به آتش کشیدند ، این جا و آن جای سالن تکه و پاره با صورت های مچاله شده و سوخته افتاده بود . بعداً فهمیدم گلوله توپ صد و هشتاد عراقی ها ، مستقیم روی همان سالنی که بچه ها در آن به خواب رفته بودند ، فرود آمد و هشت تن از بچه ها را لت و پار کرده است . حدود چهل و اندی آدم آن جا بودند . هشت نفر متلاشی شده بودند و مابقی نیز دست و پایشان قطع شده یا شدیداً زخمی شده بودند . چند نفر هم کور شده بودند . وقتی جسدهای آن هشت نفر را که در خواب به خواب ابدی فرو رفته بودند دیدم بی اختیار به یاد کربلا افتادم . با خودم گفتم : خدایا این چه حکمتی است ؟ مثل امام حسین « ع » که بدن پاره پاره اصحاب ، یاران و برادران خود را از صحنه جنگ به چادر شهدا می برد . بچه ها را صدا زدم و با کمک آنان اجساد شهدا و زخمی ها را در آمبولانس گذاشتیم و به بیمارستان بردیم . کلافه بودم ، سوار ماشین شدم و رفتم به طرف مسجد جامع خرمشهر . همین طور که در تاریکی می رفتم ، دیدم کسی در خیابان سرگردان راه می رود . یکی از بچه ها بود . پیاده شدم و به طرفش رفتم . دیدم یکی از سرگروه ها ست . حالت دیوانه ها را داشت . مرا که دید به طرفم آمد . پرید در آغوشم و زار زار زد زیر گریه و گفت : محمد ! بچه ها رفتند ... هیچی دیگه نمونده . ما دیگه برای چی بمونیم ؟ بغلش زدم و آرامش کردم و گفتم : نه ! ناراحت نباش ! این راه ما و راه امام ما ست . برو خودت را برای فردا صبح آماده کن . امیدوارم که خدا از ما راضی باشد . رضایت او کافی است . بچه ها هم جای بدی نرفتند ! مسلماً الان جایگاهشان بهشت است .

بعد اضافه کردم . هیچ وقت به خاطر بچه ها اشک نریز . هیچ وقت ! اگر اشکی می ریزی به خاطر مکتبت بریز . »

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » سلمان ( شنبه 87/3/4 :: ساعت 2:11 عصر )

»» گفتگوی اختصاصی با حاج صادق آهنگران

ای شهیدان به خون غلطان...!

حاج صادق آهنگران

گفتگوی اختصاصی با حاج صادق آهنگران

طنین صدایش تار و پود خاطرات روزهای جنگ را به هم تنیده است. کمتر کسی است که با شنیدنش ناخودآگاه یاد شهدای عملیات نیفتد هر چند که سنش کفاف سال‌هایی را ندهد که این کشور رنگ تجاوز را به خود دید... حاج صادق آهنگر (معروف به آهنگران) هنگام فتح خرمشهر بیست و چهار سال سن داشت؛ اوایل جنگ ازدواج کرد و تا آخر جنگ در خوزستان (اهواز) ماند. در اکثر عملیات‌های جنوب شرکت داشت اما هنگام شهادت جهان‌آرا، او مکه بود. خبر شهادت جهان‌آرا، فلاحیان و کلاهدوز را در مکه از طریق تماس تلفنی با دوستان شنید که طبعا وی را بسیار متاثر ساخت.

آهنگران ترجیح داد گفتگو را خودش، با واگویه‌هایی پراکنده از خاطرات آن روزها آغاز کند.

«ما خرمشهر و مردمش را در مقاطع مختلف زمانی دیدیم؛ پیش از انقلاب، سال‌های پس از انقلاب و نیز در حین جنگ، خرمشهر بخاطر این که یک بندر بود، از لحاظ اقتصادی مورد توجه ویژه‌ای بود. همچنین در زمان جنگ، دشمن بخاطر موقعیت اجتماعی این شهر، نزدیکی‌اش به آبادان و وجود رودخانه اروند در آن، از سوی جنوب کشور و از چندین جهت مختلف، آن را مورد هدف قرار داد. در مقطعی، شهر خالی از سکنه شده بود و فقط بسیجی‌ها و یک سری از دلاورهای شهر مانده بودند تا از آن دفاع کنند. البته هم در آنجا و هم در برخی شهرهای دیگر مثل دزفول و اهواز که شرایط مشابهی داشتند، برخی خانواده‌ها دلشان نمی‌آمد شهرشان را ترک کنند و ترجیح می‌دادند با ماند نشان برای بسیجی‌ها، حامی و دلگرمی باشند که ناشی از روحیه انقلابی‌شان بود. خرمشهر مردم بسیار دلیر، با انگیزه و خون گرمی دارد. از ابتدای جنگ، بارها و بارها میان آن بچه‌ها رفتم و مراسم داشتیم. با شروع جنگ، از آنجا که مظلومیت شهر نمود پیدا کرد، معنویت شهر هم خیلی بیشتر شد. خون شهدا هم بر قداست شهر افزود و توسلات و مناجات بچه‌ها در کوچه پس کوچه‌های خرمشهر، باعث معنویت روزافزون آن شد.»

از تلخی تصرف خرمشهر توسط دشمن برایمان بگویید. شما چه موقع و چطور در جریان اشغال آن قرار گرفتید؟

وقتی دشمن خرمشهر را تصرف کرد. من آنجا بودم. شهید درخشان از هم گردانی‌ها و هم مسجدهایمان بود که به خاطر شجاعتش او را حمزه صدا می‌کردیم. داشتم از اهواز می‌آمدم که دیدمش، در حالی که بسیار مغموم می‌نمود. علت ناراحتی‌اش را که جویا شدم گفت: «خرمشهر راگرفتند». خیلی جا خوردم. آن‌طور که او تعریف می‌کرد گویا ابتدا در شهر شایعه شده بوده که قرار است هواپیماهای ما برای از بین بردن دشمن، شهر را با خمپاره و تیر هدف قرار دهند و از آنجایی که ممکن است بسیجی‌ها هم مورد اصابت گلوله قرار گیرند، باید شهر را ترک کنند. گویا شایعه آنقدر قوی بوده که همه تخلیه کرده بودند و در نتیجه دشمن شهر را به تصرف خود درآورده بود. بچه‌ها در زیر پل موضع گرفته بودند و داشتند کم‌کم عقب می‌کشیدند. در آن حین، سرگردی را دیدم که سوار بر بولدوزر، سعی می‌کرد بچه‌ها را برای مقاومت تحریک کند. راننده بولدوزر هم یک تیپ روستایی لوطی منش داشت. عراق با شدت، وجب به وجب، این سمت پل را می‌زد. من سینه‌خیز شدم. نگاهم که به راننده بولدوزر افتاد، دیدم انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است، با خونسردی و شجاعت، مشغول درست کردن خاکریز بود تا ما پشتش موضع بگیریم. دیدم من که پاسدار رسمی بودم و جزو بسیجی‌ها، دل و جرات او را ندارم! متاسفانه، دشمن با آن شایعه و هجوم، توانست خرمشهر را بگیرد. بعد کم‌کم حملات کوچک شروع شد تا رسید به فتح خرمشهر.

از آن گیر و دار افتادن خرمشهر به‌دست دشمن، خاطره خاصی به ذهنتان می‌رسد؟

یادم هست کسی، زخمی، زیرپل و در تیررس مستقیم دشمن افتاده بود و هیچ کس جرات نمی‌کرد برای اینکه او را به این طرف بکشد به سویش برود. ناگهان سه، چهار تا از خواهرها که برای پرستاری آمده بودند، به سمتش رفتند و او را عقب کشیده و پانسمان کردند. این صحنه برای من بسیار جالب بود.

در عملیات‌هایی که ما در جنگ داشتیم، مثل همین بیت‌المقدس، می‌توان شخصا دست خدا و ائمه را دید. این که در یک طرف، نیروهای محدود ما، فقط با ایمان و توکل ایستادگی کنند و در طرف دیگر، دشمنی باشد تا دندان مسلح، آن هم با پشتیبانی آن‌همه کشورهای قدرتمند دنیا! همان‌طور که امام فرمود، خرمشهر را خدا آزاد کرد. دست، دست ما نبود، دست الهی بود.