زهرا عصاره عصمت است. زهرا، آیینه پاکی است. زهرا زلال کوثر است. ای همیشه جاری! ای بهار کوتاه! ای ترنم باران وحی! در شکوه مقام تو حیرانم که معنویت رشته‌های چادرت دست نیاز می‌آویزد و معرفت به غبار آستان خانه‌ات بوسه می‌زند. برهوت این دنیای خاکی شایان میزبانی چشمه سار همیشه جاری تو را نداشت. تو که در آیینه زخم‌ها و داغ‌ها و در هجران پدر غریبانه زیستی و در وداع شبانه‌ات با پهلویی شکسته، خانه گلین را به امید آغوش بهشتی پدر ترک گفتی...
وجود مبارک حضرت فاطمه علیهاالسلام تنها یک تفکر یا تصور یک حقیقت حیات بخش نیست. بلکه تجسمی عینی و زنده از برکت خداوند بر انسان است. اگر تا قبل از حضور ایشان در عالم خاکی انسان معناگرا مجبور بود گوشه‌هایی از نعمت یک زن مقدس را در اسطوره‌ها، الهه‌ها و افسانه‌ها جستجو کند یا متوسل به پاکدامنی حضرت مریم(ع) یا خردمندی آسیه و وفاداری سارا بشود، بعد از تجسم خاکی و عینی ایشان برای انسان کمال‌گرا یک الگوی زنده و جاوید پدید آمد و آن شخصیتی والا به نام «فاطمه» دختر رسول اکرم بود.
از این رو است که فاطمه علیهاالسلام را ناموس و علت هستی می‌دانند. اگر فاطمه علیهااسلام پا به جهان فانی نگذاشته بود و خاک هبوط را به قدوم خود مبارک نمی‌کرد، دیگر برای پیروانش هدفی وجود نداشت تا برای آن به شهادت برسند و جهاد کنند. جهانیان با توسل به اوست که توکل به احد را می‌آموزند و از نور هدایت ایشان است که برکت زندگی دنیایی درک می‌شود.
بنابراین بی‌دلیل نیست که بعد از درگذشت ملکوتی ایشان، بشریت، سرگشته به دنبال مرهمی است تا زخم نبود روح بخش ایشان در عالم فانی التیام یابد. از این روست که هر چه انسان برای درک حضرت فاطمه علیهاالسلام تلاش می‌کند، برکت آن بر خودش می‌تابد و این اصل وجودی نعمت فاطمه علیهاالسلام در دنیا است.
امروز هم شاهد تلاش انسان‌های پاکی هستیم که به دنبال معنویت فاطمه علیهاالسلام در رفتار روزمره خود هستند و با تذکره و یادمان‌هایی سعی دارند آوای خوش چشمه کوثر را در یادشان زنده نگه دارند تا در بهشت، حاضر در خدمت ایشان باشند.
رسول اکرم صلی الله علیه و آله روایت نموده‌اند که خدای متعال فرمود:
ای احمد! اگر تو نبودی آسمان و زمین را نمی‌آفریدم و اگر علی نبود تو را نمی‌آفریدم و اگر فاطمه نبود، شما را نمی‌آفریدم.(یعنی شمایان رمز خلقتید)(1) از امام محمدباقر علیه السلام روایت شده است که، ولادت حضرت زهرا علیهاالسلام پنج سال بعد از بعثت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سن شریف آن بانو در هنگام وفات هیجده سال و هفتاد و پنج روز بود.(2)
راز دل غمین فاطمه علیهااسلام
"شما ای مردم بر پرتگاه آتش بودید و از فرط ذلت نزد دیگران، همچون جرعه آبی در دست تشنه کامی یا لقمه‌ای در دست گرسنه‌ای و یا چون آتشی که شخص مستعجلی از آن برگیرد. شما لگدکوب و پایمال بودید و از آب متعفن با سرگین شتر می‌‌آشامیدید و از برگ‌های خاک‌مال و علف بیابان می‌خوردید. ذلیل بودید و زبون می‌زیستید و هر آن مضطرب بودید که مبادا از این سوی یا آن سوی به شما هجوم آورند و به اسارتتان ببرند. شما این بودید تا خداوند به دست محمد صلی الله علیه و آله با همه آنچه بر او گذشت رهایتان کرد. چه سختی‌ها که نکشید و چه شکنجه‌ها که ندید.
هرگاه شاخی از شاخ‌های شیطان و گردنکشی از یارانش سر بر می‌داشت و فتنه‌ای از مشرکان به خونخواری دهان می‌گشود، او برادرش علی علیه السلام را در کام آتش رقصان آن و در گلوگاه خطر می‌افکند و او نیز، تا مغز دشمن را نمی‌کوفت و آتش سرکش فتنه را به آب شمشیرش خاموش نمی‌کرد، آرام نمی‌گرفت. در همه این مدت، علی علیه السلام در راه خدا سختی می‌کشید و به آب و آتش میزد. در کار خدا از جان مایه می‌‌گذارد و همواره به رسول خدا نزدیک بود. در میان دوستان و سربازان خدا وقف راه خدا بود و مدام خود را به مشقت می‌انداخت. در دریای رنج فرو می‌رفت و هرگز در راه خدا به ملامت مردم وقعی نمی‌نهاد و به ستوه نمی‌آمد.
ولی شما چه؟ در تمام آن روزها، در رفاه و عیش بودید، خوش می‌گذراندید و زندگی می‌کردید و بی‌درد بودید. هرگاه درگیری و نبرد پیش می‌آمد، خود را کنار می‌کشیدید و ما را تنها می‌گذاردید و از جنگ می‌گریختید.
... به کجا می‌روید؟ چه می‌کنید؟ هنوز پیکر پیامبر تازه است؛ آیا می‌گویید که محمد مُرد و همه چیز تمام شد؟ هرگز!
... هان می‌بینم که اینک باز زمین‌گیر شده‌اید و دل به تن آسایی و راحت طلبی و دنیا خواهی داده‌اید و قصد همیشه ماندن در دنیا کرده‌اید و کسی را که به قبض و بسط کار حکومت سزاوارتر است، دور رانده‌اید و با راحتی و عیاشی، خلوت کرده‌اید.
... بدانید اگر همه شما هم کافر شوید و به حق پشت کنید، خداوند همچنان ستوده است و احتیاجی به شمایان ندارد.
و بدانید آنچه را که اینک گفتم؛ گفتم، در حالی که می‌دانستم هرگز یاوری نخواهید کرد. ولی آنچه گفتم راز دل غمین من بود که در سینه جمع شده و دود حزن و اندوه من بود که در دل خسته‌ام متراکم شده و آه آتش افروزی که از سینه دردمند من شعله کشیده؛ تنها خواستم با شما حجت را تمام کرده باشم."(3)
پی‌نوشت‌ها:
1- مستدرک سفینة البحار؛ 3/334 .
2- الکافی؛1/457.
3- از سخنرانی تاریخی حضرت فاطمه زهرا علیهالسلام در مسجدالنبی، ده روز پس از رحلت پدر (برگرفته از کتاب "زندگانی حضرت فاطمه (س)"، نوشتهِ دکتر اسماعیل حسینی).
| ||
|
| ||
|
از سال 1341 که نهضت مقدس امام خمینی قدس سره آغاز شد، تا سال 1357 که این نهضت به ثمر رسید با ظهور انقلابی بی نظیر که ثمره ی آن تحقق نظام جمهوری اسلامی بود، همواره تنی چند از عالمان مجاهد، با یاری مردم فقیر و زجر کشیده، خود را به آتش و خون زدند و با تحمل سختی های بسیار مبارزه را تا پیروزی نهایی ادامه دادند.
در طی این سال ها، ضمن نبردِ نابرابر ایمان و کفر، منادیان حق و حقیقت دینی، با الگو قرار دادن مبارزات صدر اسلام، و با جدّیت وصف ناپذیر، نهضت مقدس امام خمینی« قدس سره» را استمرار بخشیدند و روحیه ی سلطنت ستیزی را تقویت کردند و در هر مناسبتی با نام رهبر تبعیدی خود حرکت انقلابی جمعیت های تظاهر کننده را پرشتاب و با توان ساختند.
قیام 15 خرداد نقطه ی عطفی در تاریخ مبارزات ملت قهرمان ایران است، که رهبری داهیانه ی امام خمینی« قدس سره» و یاری روحانیان انقلابی در تداوم آن، طی یک دوره ی پانزده ساله، نقش اساسی داشته است. و در همه ی آن سال ها سال روز 15 خرداد هیچ گاه در سکوت و خاموشی سپری نشد؛ زیرا که 15 خرداد برای امت قهرمان و شهید پرور ایران، از اهمیت و اعتبار ویژه ای برخوردار بوده و خواهد بود.
15 خرداد، روز قیام خونین مردم جان برکفی بود که، به نام اسلام و برای اسلام به میدان آمدند و علیه نظام ستمشاهی شوریدند. 15 خرداد روز آغاز نهضت مقدس اسلامی، روز عصیان علیه طاغوت و طاغوتیان و روزی بود که ملت ایران زیر بیرق اسلام گرد آمد و برای مقابله با دشمنان اسلام و قرآن وارد صحنه شد و پشت رژیم ستمشاهی را به لرزه انداخت.
در سحرگاه 15 خرداد سال 1342، دژخیمان رژیم ستمشاهی به خانه ی امام در قم یورش بردند و امام خمینی« قدس سره» را که سه روز پیش از آن، به مناسبت عاشورای حسینی در مدرسه ی فیضیه، طی سخنان کوبنده ای پرده از جنایات شاه و اربابان امریکایی و اسراییلی او برداشته بود، دستگیر و دور از چشم مردم به زندانی در تهران منتقل کردندادامه مطلب...
نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » سلمان ( یکشنبه 87/3/12 :: ساعت 9:0 عصر )
دیگر بر نمی گردم
شب قبل از عمل ،امام با پای خود به بیمارستان رفتند.زمانی که رفتند به ما گفتند:(من دارم برای عمل می روم ولی دیگر بر نمی گردم)وقتی می گفتیم (نه این طور نیست)می فرمودند:(شما مطلع نیستید)*
آخرین پیام امام نماز بود
مهمترین عمل امام نماز ایشان بود.ایشان تا آخرین لحظه حتی نافله های نماز را ترک نکردند.حتی وقتی که نمی توانستند لبشان را تکان بدهند با حرکت های انگشت نماز می خواندند.من این را کاملا حس می کردم.برخی از پزشکان فکر می کردند ایشان چیزی می خواهند ولی من گفتم که خیر ایشان دارند نماز می خوانند.این اهمیت نماز بود و آخرین پیام امام نماز بود.*
مضایقه نکنید
اخیرا به نوشته ای از امام برخوردم که مرقوم فرموده بودند :من ناراحتی تنفسی دارم فعلا برایم ملاقات نگذارید اما از دیدار با خانواده شهیدان مضایقه نکنید.*
خوشابه حال پدرانشان
امام علاقه خاصی به فرزندان شهدا داشتند وقتی آنها را در تلویزیون می دیدند ، می گفتند:(خوشا به حال پدرانشان که ره صد ساله را یک شبه طی کردند.معلوم نیست ما چه طور خواهیم مرد.)*
آیا شهید شده اند ؟
حالت احساسی امام در موقع شنیدن خبر شهادت دوستانشان دیدنی است ، با اینکه چون کوه صبورند و صبر می کنند ولی سراپا عاطفه اند .مثلا وقتی شهید بهشتی شهید شدند ما جرات نمی کردیم به ایشان بگوئیم . یکی از کارهای من در طول این سه سال بعد از انقلاب رساندن خبر شهادت دوستانشان است که باید به ایشان بدهم .سعی می کنم از مجروح شدن شروع کنم ولی امام این اواخر دیگر فرصت نمی دهند و تا می گویم مثلا آقای مدنی یا دستغیب مورد سوء قصد واقع شدند.می گفتند:شهید شدند ؟ سکوت من همه چیز را روشن می کرد امام از شهادت مرحوم رجایی و بهشتی شدیدا متاثر شدند .و از صمیم قلب می گفتند:( بهشتی مظلوم زیست و مظلوم مرد)*
من هم پدرم را ندیده ام
اگر بچه شهیدی به دیدن امام آمده بود،بعدا که آقا ما را میدیدند از آن بچه برایمان تعریف میکردند.امام از دیدن آنها واقعا لذت می بردند و احساس خوبی پیدا می کردند.بعد از فوت دامادشان _آقای اشراقی_امام به بچه های خردسال آن مرحوم میگفتند:(من هم مثل شما بودم.من هم پدرم را ندیدم.)*
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
